ΕΡΥΘΡΟΛΕΥΚΕΣ ΣYΓΚΡΙΣΕΙΣ

Ο ΧΡΗΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ

Με αφορμή γκάλοπ γνωστού αθλητικού site σχετικά με το ποια ομάδα του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ είναι καλύτερη μεταξύ τον Ολυμπιακό του Μπλαχίν (1990-1993), της ομάδας του Μπάγιεβιτς (1997-2000), της δεύτερης θητείας του Λεμονή και αυτή του Βαλβέρδε .έχω να επισημάνω κάποια πράγματα.

Καταρχήν είναι ομάδες από διαφορετικές εποχές. Όχι τόσο μακρινές αλλά διαφορετικές. Επίσης πρέπει να γίνει διαχωρισμός μεταξύ Ευρώπης και Ελληνικού πρωταθλήματος Ας τα πάρουμε με την σειρά όμως. Ο Ολυμπιακός του Μπλαχίν είχε παικταράδες στους κόλπους του. Μιλάμε για μεγάλα ονόματα και ότι καλύτερο κυκλοφορούσε από την ελληνική αγορά. Είναι γεγονός ότι έπαιξε μεγάλη μπάλλα σε πολλά παιχνίδια αλλά δεν είχε διάρκεια στην απόδοση της. Δεν έχανε ντέρμπι αλλά σκόνταφτε με τους μικρούς. Άξιζε ένα πρωτάθλημα αυτή η ομάδα αλλά κυνηγήθηκε πολύ από το τότε κατεστημένο. Στην Ευρώπη πλην μιας επικής πρόκρισης επί της Μονακό δεν έχει να επιδείξει κάτι το άξιο αναφοράς.

Η ομάδα της πρώτης θητείας του Μπάγιεβιτς ήταν η πιο εκρηκτική και η μεγαλύτερη σε διάρκεια. Αφού και όταν έφυγε ο Μπάγιεβιτς η ομάδα για χρόνια πήγαινε στον αυτόματο και κέρδιζε τα πρωταθλήματα. Η φουρνιά αυτή ανέδειξε τεράστια ονόματα. Δεν μιλάμε για φτασμένους παίχτες αλλά παίχτες που αναδείχτηκαν από τον Μπάγιεβιτς και άφησαν εποχή. Τζόρτζεβιτς, Γεωργάτος, Γιαννακόπουλος, Μαυρογενίδης, Αλεξανδρής είναι μερικοί από αυτούς. Πάνω στο χορτάρι ζωγράφιζε και περνούσε από παντού σαν σίφουνας. Πραγματικά έπαιξε το 4-4-2 όπως το παίζει η Μάντσεστερ. Τηρουμένων των αναλογιών πάντα. Παρόλα αυτά στην Ευρώπη κάπου σκόνταφτε κάτι της έλλειπε και ενώ έφτασε στην πηγή πολλές φορές νερό δεν ήπιε όμως. Έχει να επιδείξει μεγάλες νίκες πάντως όπως με Άγιαξ, το 3-3 με Ρεάλ που είναι σαν νίκη, το 1-0 με Πόρτο. Εκτός έδρας όμως ήταν απογοητευτικός ο απολογισμός και από εκεί ξεκίνησε και το λεγόμενο Ευρωπαϊκό κόμπλεξ.

Πάμε τώρα και στο Λεμονή. Είναι ο πρώτος που κατάλαβε τον ευρωπαϊκό τρόπο παιχνιδιού και συνέβαλλε τα μέγιστα στο να αλλάξει το Ευρωπαϊκό ρουν του Ολυμπιακού. Τα παιχνίδια στην Βρέμη και στην Λάτσιο δείχνουν πως μια ελληνική ομάδα μπορεί να πάρει αποτελέσματα σε δύσκολες έδρες. Ήταν τα πρώτα διπλά του Ολυμπιακού στο Champions League και αυτά που έβαλαν της βάσεις για τις καλύτερες μέρες που ακολούθησαν. Το αποκορύφωμα για μένα ήταν η εμφάνιση μέσα στην Μαδρίτη στην ήττα με 4-2 από την Ρεάλ. Μιλάμε για πολύ μεγάλη μπάλα σε έναν αγώνα που έπαιζε με 10 από το 10λεπτό λόγο αποβολής του Τοροσίδη. Σε εκείνον τον αγώνα η Ρεάλ έφτυσε αίμα στην κυριολεξία για να κερδίσει στο τέλος και ενώ κινδύνεψε ουκ ολίγες φορές. Πραγματικά η τακτική σε εκείνο το παιχνίδι ήταν υποδειγματική και καταδεικνύει πως ο Λεμονής είχε πιάσει το Ευρωπαϊκό νόημα. Αξίζει να σημειωθεί ότι έμεινε και αήττητος και εντός απέναντι σε Ρεάλ, Λάτσιο, Βέρντερ και Τσέλσι. Εντός συνόρων παρότι η εικόνα δεν ήταν η ανάλογη κατάφερε να πάρει τα πρωταθλήματα και μάλιστα με 3άρα μέσα στην Τούμπα, αήττητος στα ντέρμπι (χαρακτηριστικό του Λέμονη αυτό) ενώ φιλοδώρησε με μια 4αρα στο κύπελλο τον ΠΑΟ. Το θέαμα στους περισσότερους ελληνικούς αγώνες δεν ήταν ανάλογο του Ευρωπαϊκού.

Η τωρινή ομάδα του Βαλβέρδε είναι ίσως η πιο δουλευμένη. Ομάδα που δεν στηρίζεται στις μονάδες αλλά στο σύνολο. Έχει γίνει ομάδα με σφραγίδα του προπονητή. Παίζει το καλύτερο ποδόσφαιρο στο ελληνικό πρωτάθλημα και ίσως το καλύτερο που έχουμε δει με τα μάτια μας την τελευταία 20ετία. Βοηθήθηκε βέβαια και από την ανυπαρξία των άλλων αφού στην ουσία παίρνει 2 χρόνια το πρωτάθλημα στο περπατητό. Δεν έχει βρει την πραγματική αντίσταση. Αυτό όμως που πιστώνεται στον Βαλβέρδε είναι η φετινή ευρωπαϊκή πορεία. Η ομάδα έκανε φοβερές εμφανίσεις, κράτησε το μηδέν στην άμυνα στα τελευταία 3 εκτός έδρας παιχνίδια. Δύο γκολ δέχτηκε μόνο στο Εμιράτς σε ένα παιχνίδι που μπορούσε άνετα να πάρει το Χ, και στο καταραμένο με την Μέταλιστ. Η ομάδα αυτή έχει αποκτήσει μια συγκεκριμένη φιλοσοφία και με τις κατάλληλες προσθήκες θα αφήσει εποχή.

Καταλήγοντας πιστεύω ότι ένα κράμα από την ομάδα του Λεμονή και του Βαλβέρδε είναι ότι καλύτερο έχει παρουσιάσει ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ στην ιστορία του. Μετά έρχεται ο Μπάγιεβιτς ο οποίος όμως έβαλε τις βάσεις για ότι ακολούθησε και μετά ο Μπλαχίν που δυστυχώς είχε την ατυχία να πέσει σε μέρες διοικητικής ανυπαρξίας για τον Ολυμπιακό.

   χαιρετώ
ο πεταλούδας